سگ را با خودم می برم شیوانا استاد معرفت با عده­ ای در کاروانی همسفر بود. یکی از همسفران او پسر جوان تنومند و قوی هیکلی بود که با پدر و مادر پیرش سفر می­ کرد و حرمت آنها را نگاه نمی ­داشت و دائم با صدای بلند و پرخاشگری با آنها صحبت می­ کرد و به آنها دشنام می ­داد. هیچ­ کس هم به خاطر هیکل و بی­ ادبی جوان جرات نصیحت او را نداشت. در طول سفر آب ذخیره کاروان تمام شد و همه در سایه درختی متوقف شدند تا فکری برای تشنگی و تامین آب کاروان کنند. شیوانا که طاقتش بیشتر بود و مهارت مسیریابی داشت، تصمیم گرفت پای پیاده به آن­ سوی تپه­ ای برود و چشمه­ ای بیابد. به همین خاطر سگی از سگ های نگهبان کاروان را انتخاب کرد تا با خود ببرد و در مسیر تنها نباشد. یکی از کاروانیان گفت: ای استاد معرفت. پیشنهاد می­ کنم این جوان تنومند را با خود ببرید تا در صورت بروز خطر بتواند به شما کمک کند! شیوانا تبسمی کرد و گفت: این جوان نسبت به کسانی که او را به دنیا آورده­ اند و بزرگ کرده­ اند و به این تنومندی رسانده ­اند اینقدر ناسپاس و بی­ ادب است! او چگونه می تواند هنگام حادثه به من که با او غریبه ­ام کمک کند!!؟ من ترجیح می دهم سگ را با خودم ببرم!!؟ شیوانا این را گفت و به همراه سگ به سمت تپه به راه افتاد. غروب همان روز شیوانا موفق شد چشمه آبی پیدا کند و و عده­ ای از روستائیان محلی را با مشک­های پر از آب نزد کاروان تشنه و در راه مانده بیاورد.

:: موضوعات مرتبط: , ,
:: برچسب‌ها: سگ را با خودم می برم ,